خاورمیانه، «مرگ» و دیگر هیچ
فیلم جسد علی عبدالله صالح رییس جمهور سابق یمن و جمجمه متلاشی اش هم منتشر شد. مثل تصاویر اعدام صدام حسین، مثل تصاویر جسد خاک و خون آلوده قذافی . مثل ده ها فیلم و تصویر دیگری که موقع پخشش صدای هلهله شادمانی مردان ایستاده در کنار نعش بلند بود اما این شادمانی ها نه نانی بر سفره خاورمیانه ای ها گذاشته و نه آرامشی به روان پریشان شان بخشیده و نه پایانی بر مصایب شان شده است. مثل ده ها خبر عاجل و مهمی که دوباره بُرش خورد به دوره خونین و نکبت بار دیگر، مثل ده ها نمایش مرگ دیگر که پرونده کشمکش و مصیبت را در این منطقه مختومه نکرد وخود نمکی شد بر زخمی کهنه و عمیق.
ما خاورمیانه ای ها از این فیلم ها کم ندیده ایم. ما خاورمیانه ای ها دولت مستعجل انواع ایسم ها و انواع مذاهب را دیده ایم که امدند و رفتند اما منطق خون همچنان و بی هیچ خدشه ای پابرجاست. ما انواع فیلم ها و شادمانی ها را دیده ایم،فیلم هایی که جلاد تیغ را بر گلو می گذارد و مفتخر است به ذبح شیعه ی به قول او رافضی یا این یکی که اطرافیان گرداگرد جسد یا حسین می گفتند و مرگ بر اسراییل.
دیدن اینکه عده ای مظلومند و به تیغ جفا می میرند. دیدن اینکه شهروندان عادی کشته می شوند، دیدن اینکه کودکی یا سالخورده ای اسیر عفریت مرگ شده است، به نوبه خود دهشتناک است ، دهشتناک تر از این، مساوات در مثله شدن است، مساوات در شرحه شرحه شدن و به مسلخ رفتن و استمرار بی نتیجه “مرگ” برای ظالم و مظلوم، غالب و مغلوب، شهروند عادی و نخبه، حاکم و محکوم و خلاصه ترو خشک است بی انکه این چرخه تمام شود، بی انکه در این صنعت مرگ کسی مصونیت یافته یا استثناء شده باشد. ما خاورمیانه ای ها آنقدر توزیع عادلانه مرگ را دیده ایم که حالا راضی شده ایم به اینکه لااقل یکی از دسته مردم عادی یا سیاستمداران استثنای این بحر بلا باشد. ما گرفتار این چرخه شده ایم، این دنیای نفرین شده که در آن همه می میریم و ضارب و مضروب، هردو خون و زخم و مرگ را تجربه می کنند و پایان هر پروسه آغاز وخیم تر پروسه بعدی است و عجیب آنکه سیاستمداران این منطقه در حالی در طمع بازی دیگرند که با چشم خود می بینند که خاورمیانه تنها از کودکان و زنان و مردان عادی قربانی نمی گیرد و مذهب مختار آن تنها یک چیز است:«مرگ »و دیگر هیچ.
