ناتو هم‌چنان غیرنظامیان را می‌کشد
در بمباران هفته جاری توسط نیروهای حمایت قاطع در ولایت قندوز در شمال کشور چهارده نفر کشته شدند.
خوش‌احمد نصرت‌یار، عضو شورای ولایتی قندوز گفته است در این منطقه میان مخالفان مسلح و نیروهای دولتی درگیری رخ داده بود، صبح یک‌شنبه ۱۴عقرب غیرنظامیانی که منطقه را ترک کرده بودند، در حال برگشت به خانه‌های‌شان بودند که بمباران صورت گرفته است.
دیروز دفتر مطبوعاتی ناتو در کابل خبر کشته شدن غیر نظامیان در قندوز را تکذیب کرد.
امروز هفدهم عقرب اما روی سکه عوض شد و یوناما یا دفتر سازمان ملل در کابل تایید کرده است که در جریان حمله هوایی نیروهای خارجی و افغان در قندوز ۱۰ غیر نظامی کشته شدند. درمیان این کشته شده‌ها زنان و کودکان نیز هستند.
وزرات دفاع اما طبق معمول گفته است که این حمله را بررسی خواهد کرد.
این در حالی است که نمایندگی سازمان ملل در کابل کشته شدن غیر نظامیان در کندز را تایید کرده است و وزارت دفاع هنوز در حال بررسی است و ظاهرا خبر یوناما را هم تکذیب خواهد کرد.
داستان کشتار غیر نظامیان افغان در حملات هوایی نیروهای خارجی داستان تلخ و غم‌انگیزی است که سر دراز دارد ولی از توقف آن خبری نیست.
دلیل تیرگی روابط حامد کرزی رئیس جمهور پیشین کشور با امریکا از همین‌جا جان گرفت تا جایی که اکنون آب این هر دو رهسپار یک جو نیست.
هرچند در عمر حکومت غنی و عبدالله آمار حملات هوایی ناتو که از غیر نظامیان قربانی می‌گیرد بصورت بی پیشینه‌ی افزایش یافته است و تنها چیزی که در این میان ملموس است سکوت سران حکومت است.
دفتر رئیس جمهور غنی تا کنون در برابر حملات هوایی ناتو بر غیر نظامی واکنشی نشان نداده است.
اما حامد کرزی کسی که دوست و دست نشانده امریکا در این کشور بود؛ اکنون از دروازه منافع روسیه و چین وارد بازی با غرب شده‌است و مدام این حملات را به صورت بی سابقه‌ی محکوم می‌کند.
آن‌چه برای امریکا سنگین تمام خواهد شد و وزنه مخالفین حضور امریکا در افغانستان را سنگین تر خواهد کرد استمرار این حملات است که جان غیر نظامیان را می‌گیرد.
پیروزی امریکا در جنگ افغانستان به معنای شکست دادن اعضای طالبان و ایجاد دولتی کارآمد در کابل تعریف شده است.
اما تا کنون هیچ کدام از این دو مورد در کرسی ننشسته، اکنون ناتو بعد از ۱۷ سال حضور نظامی در افغانستان مجددا در حال افزایش نیرو در افغانستان است؛ جنگ و ناامنی هم در حال افزایش است.
نیروهای ناتو هم بجای این‌که تروریستان را مورد حملات هوایی قرار دهند غیر نظامیان و در مواردی نظامیان افغان را مورد سرکوب قرار می‌دهند که در پایان با یک عذر خواهی دفتر ناتو در کابل همه چیز ختم می‌شود.
حکومت وحدت ملی چنان خود را مدیون امریکا می‌داند که حتی حاضر نیست بسیار مودبانه و در چهارجوب عرف دیپلماتیک ازفرماندهان و نمایندگان خارجی بخواهند که حداقل تلفات غیر نظامیان را کاهش دهند.
دین آقای غنی نسبت به امریکا و غرب از منظر و دیدگاه خودش منطقی و معقول است چرا که آقای غنی هیچ‌گاه بر اساس رای مردم راهی ارگ نشده است و این حمایت غیر مشروع امریکا بود که دروازه‌های ارگ ریاست جمهوری به روی آقای غنی گشوده شد و از همین رو او جرات نخواهد کرد در برابر آن‌چه جنایت امریکایی‌ها محسوب می‌شود واکنش نشان دهد.
