حکومت وحدت ملی؛ سه سال در بحران
از آغازشکل گیری مولد معوجی بنام حکومت وحدت ملی مُعمای تقسیم قدرت و از هم گسیختگی امنیت پایدار، سران حکومت را همراهی می‌کرد. تنش‌های وافر بر سر تقسیم کُرسی‌های دولتی میان شرکای قدرت جریان دارد. این تنش‌ها هردو شریک قدرت را از تلاش برای تحکم قانون و برقراری امنیت باز داشته‌است. 
بازی برای بدست گیری انحصار قدرت موجب زنده ماندن مُعمای مزبور شده است.
با گذشت سه سال از عمر حکومت هنوز بخشی از دولت فلج است و چندین وزارت خانه توسط سرپرست اداره می‌شوند.
همه این هزینه‌های سنگین که مردم پرداختند نقش برآب شد. اکنون عمر این حکومت کج‌دار و مریض به سه سال می‌رسد اما هنوز در کودکی محض بسر می‌برد.
تردیدی نیست که مجموعه بزرگی از خطرات، تهدیدات و تردیدها که بر سرنوشت این مردم سایه افگنده است بخاطر عدم کارایی و مسئولیت پذیری شرکای قدرت حکومت وحدت ملی است. به تعیبر «هابز مردم دولت را ایجاد کردند تا از آن‌ها در مقابل تهدیدات و تهاجم دشمن و نیز صدمه به یک دیگر دفاع کند و در نتیجه چنان امنیتی را به وجود بیاورند که بتوانند با کوشش خود و بهره‌گیری از امکانات زمین، رشد پیدا کنند و رضایت‌مندانه زندگی کنند.»
اما در افغانستان این‌مهم، از سوی دولت‌مردان حکومت وحدت ملی برای شهروندان این دیار مقدور و مهیا نشد. در این سه سال بیشترین حملات تروریستی در کابل اتفاق افتاد که همه دال بر ضعف دستگاه‌های امینتی است.
در این سه سال بارها تروریستان مراکز مهم دولتی و ملکی را هدف قرار داده‌اند. آنچه مهم است عدم چاره سنجی برای پیش‌گیری این‌گونه حملات تروریستی است که تا کنون هیچ اقدام درخور ستایشی انجام نشده و نه استراتژی امنیتی نظام، تغییر کرده است.
از حملات پر تلفاتی که در این سه سال اخیر در کابل و ولایات صورت گرفته است میتوان به حملات زیر اشاره کرد:
حمله به مرکز رجال برجسته، حمله بر شفاخانه وزیراکبرخان، حمله بر تظاهرات جنبش روشنایی، حملات بر مراکز مذهبی در کابل و هرات، حمله بر مرکز پلیس در شمال کشور سقوط قندوز بدست طالبان و چنین حمله مرگبار که در این سه سال از مردم ونیروهای امنیتی قربانی گرفت.
حملات این‌گونه که قربانی اصلی آن مردم و سربازان دلیر امنیتی افغانستان هستند بدون شک مکررا تکرار می‌شود، آنچه موجب می‌شود این حملات تهاجمی‌تر و سازمان یافته‌تر و با برنامه ریزی دقیق‌تر انجام شود، نبود افراد کارا در راس ارگان‌های مهم امنیتی است.
در سه سال گذشته از عمر حکومت وحدت ملی، تلفات نیروهای امینتی به بالاترین حد ممکن افزایش یافته است، تصرف و تصاحب مراکز مهم دولتی در ولایات توسط مخالفین مسلح، افزایش فرار مغرها و تحصیل کرده از کشور، از هم گسختگی‌های سیاسی در درون نظام نسبت به سران اصلی حکومت از مسایل است که تا کنون در کارنامه، حکومت وحدت ملی ثبت شده است.
در بعد سیاست خارجی هم اگر دولت ترامپ در استراتژی راهبردی‌اش در مورد افغانستان، پاکستان را در مقام محور و منبع تروریست یاد نمی‌کرد ما حتی قادر به اتخاذ تصمیم واحد و منسجم در قبال همسایه تروریست پرور هم نبودیم.
در سه سال گذشته حتی بصورت قاطعانه روابط سیاسی و اقتصادی خود با اسلام‌آباد را مورد بازنگری قرار ندادیم و این مسئله سبب شده است که اکنون بیشترین آسیب را هم از بُعد امینتی و هم از منظر اقتصادی از جانب همسایگان نا نجیب مان پاکستان وایران برما تحمیل شود.
