دولت وحدت ملی زیر سایه وحدت ملی!
این که نخست باید دولت وحدت ملی در کشور تشکیل شود یا وحدت ملی شکل بگیرد بحثی است که توجه تعداد زیادی از نویسندگان و روشن فکران را به خود اختصاص داده است.
عصمت الله عاصم براین باوراست که انچه اکنون هویدا است تا کنون توافق نظری در بین روشن فکران و نویسندگان در این زمینه صورت نگرفته است.
جمعی به شکل گیری دولت وحدت ملی باور دارند و اینکه باید اول دولت وحدت ملی شکل بگیرد و حکومت ملت را بسوی وحدت ملی راهنمایی کند که تلاش های زیادی را در این زمینه انجام دادند و اثر های زیادی هم نوشتند.
اما جمع دیگری با باور به این رویکرد عمومی که دولت را ملت می سازد به رشد وحدت ملی در بین جـامــعه و ملــت توجه نمودند و همواره ذهــــنیت ها را با این ســوال دچــار می ســازند که تا وحدت ملی در کشور شکل نگیرد چگونه میتوان دولـــت وحدت ملی را به وجود اورد؟
در دوازده سال گذشته تلاش ها برای تشکیل دولت وحدت ملی در کشور به شدت جریان داشته و جمعی بزرگی همواره به چنین ادعاهای کنفرانس ها و سیمینار های متعددی را تشکیل داده اند ولی میتوان گفت که هیچ یک از این عملکرد ها موفق نبوده است.
دولت نیز صد ها هزار دالر را برای آگاهی دهی جهت ایجاد ادعای وجود دولت وحدت ملی در کشور به مصرف رسانده است و چنانکه دیده شده در ظاهر قضیه از تمام اقوام کشور در حکومت سهیم بوده اند که این موضوع میتواند دلیل محکمی باشد برای ادعای حکومت در مورد دولت وحدت ملی، همچنان در زمینه رشد اگاهی مردم پیرامون وحدت ملی موسسات علمی داخلی و خارجی، دانشگاه ها و مکان های تحصیلی تلاش ها ی متعددی انجام داده اند که اینها نیز نتوانسته حتی به صورت نسبی در ایجاد وحدت ملی نقشی ایفا کنند.
زیرا که در اصل حکومتی بنام وحدت ملی در کشور و جود نداشته و تا هنوز هم شکل نگرفته و به این زودی ها هم شکل نخواهد گرفت و این ادعای که از طرف حکومت مبنی بر وجود دولت وحدت ملی در کشور شده بی اساس است بنا این فعالیت ها هیچ تأثیری در ذهنیت و باور مردم بر جای نخواهد گذاشت.
در کنار اینکه در این دوازده سال حکومتی به نام وحدت ملی شکل نگرفته است تعصبات و تضاد قومی و زبانی از سوی حکومت و جمعی به اصطلاح روشنفکر به حدی زیاد شده که زندگی خیلی ها را سایه گسترده است.
با توجه به وضعیت فعلی افغانستان انچه میتواند ما را به سوی وحدت ملی که مهم ترین اصل ثبات و رشد و ترقی هر کشور به حساب می اید ببرد رشد دانش مردم نسبت به وحدت ملی است و ان هم نه در چند سال محدود بل با یک برنامه سالم از سوی جامعه مدنی و نهادهای علمی و تنها چیزی که در این زمینه می طلبد حکام دانا و دلسوز با ذهنیت مترقی خواهانه است که میتواند در راستای رشد وحدت ملی اثر گذار باشد نه دولت وحدت ملی که شکل گیری ان کاملن بعید به نظر می رسد.
بی کاری، بی بندو باری، بی ثباتی، بی عدالتی، تعصب و هزاران مشکل دیگر از وجود دولت به اصطلاح وحدت ملی در دوازده سال گذشته تراویده است.
به هر حال در شرایط کنونی ایجاد دولت وحدت ملی کاریست مشکل، زیرا کسانی که در کشور هم اکنون به فعالیت سیاسی مشغولند بیشتر شان در همین حکومت فعالیت داشتند و کار کردند و بنا بر بر آورده نشدن خواسته ها شان حکومت را ترک کردند و به سیاست های مخالف حکومت پرداختند که از این جمع هیچ انتظاری جهت ایجاد دولت وحدت ملی نمی رود زیرا انچه این جمع را از ادامه فعالیت با حکومت و دولت باز داشته بیشتر منافع فردی شان بوده است نه نبود وحدت ملی در کشور این بدین معنی نیست که حکومت واقعن در راستای ایجاد وحدت ملی تلاش کرده است، حکومت نیز با تنگ کردن زمینه فعالیت این اشخاص نظام را به سوی خود کامگی،تک قومی و انحصار سوق داده است.
انچه به عنوان راه حل به نظر می رسد اینکه افراد و اشخاص جدیدی از بین مردم با ایده ی عمومی وحدت ملی در جریان های سیاسی کشور سهیم شوند تا دولتی بنام وحدت ملی شکل گیرد و این زمانی است که مردم به صورت کامل توان حل قضایای موجود را در بین خود داشته باشند یعنی باید نخست وحدت ملی در بین مردم رشد کند که این باید در مرحله اول در میان نخبگان شروع شود و با گفتگو و بحث پیرامون این مسایل توان رشد افراد و افکار توانا را در عرصه سیاست بالا ببرند، هر چند این فعالیت ها از سوی بعضی نهاد ها و افراد اغاز شده است که میتواند نقطه ی خوبی برای آغاز باشد اما انتظار نتیجه مثبت از این تلاش ها در انتخابات پیش رو و حتی در یک دهه اینده کاری مفید و مثبت در زمینه ایجاد وحدت ملی نخواهد بود.
