انتخابات تاریخی در میانمار، مردم پس از 25 سال رای می‌دهند
انتخابات در میانمار در جریان چند سال گذشته به تیتر اول رسانه ها مبدل شده و گزارش داده اند که مردم این کشور پس از 25 سال برای نخستین بار به پای صندوق های رای رفتند.
نظر سنجی ها در میانمار راه را برای این انتخابات تاریخی باز کرد.
اینک واضح خواهد شد که آیا رای مردم در این روند به حاکمیت دوامدار نظامیان نقطه پایان خواهد گذاشت یا خیر. پس از سال 1990 این اولین انتخابات پارلمانی است.
روند رایدهی دقیق به ساعت 6 صبح به وقت محلی با صف آرایی مردم در برابر مراکز رای دهی به ویژه معابد بودایی، مکاتب و ساختمان های دولتی آغاز گردید.
گفته می شود 80 در صد از میان 30 میلون واجد شرایط رای دهی در این انتخابات شرکت کرده بودند.
انتظار می رود که لیگ ملی برای دموکراسی به رهبری آونگ سان سوچی بیشترین کرسی ها را از آن خود کند.
این حزب می تواند با بدست آوردن دوسوم کرسی های پارلمانی، به اکثریت آرا دست یابد.
یک نوع احساس عجیبی به وجود آمده است که در یکی از کشورهای جنوب شرق آسیا نزدیک به 30 میلیون نفر آماده میشوند در نخستین انتخابات پارلمانی آن هم پس از 25 سال پای صندوق های رای دهی می روند.
در این انتخابات در مجموع 91 حزب سیاسی به رقابت پرداخته اما در این میان لیگ ملی برای دیموکراسی (ان ال دی) تحت رهبری آونگ سان سوچی که برنده جایزه نوبل نیز بوده و حزب اتحاد همبستگی و توسعه (یو اس دی پی) رقبای اصلی میباشند.
در این روند سیاسی اقلیت های قومی کوچک که نماینده 40 درصد نفوس 52 میلیونی این کشور را می سازند، نیز شرکت کرده اند.
بر بنیاد گزارش ها، اسامی هزاران تن از واجدان شرایط رای دهی از فهرست ها ناپدید شده، بیش از یک ملیون در خارج از این کشور نتوانستند که در زمان معین خود را برای رای دهی ثبت نام کنند و از هم بیش اقلیت های 1،1 ملیون مسلمان روهینیگا از شرکت در این روند محروم شده اند.
اما سوچی همچنین قول داده است در صورت که حزب اش اکثریت آرا را به دست آورد، او به مثابه یک قدرت در عقب رئیس جمهور با در نظر داشت قانون اساسی که وی آن را «بسیار احمقانه» خوانده بود، قرار خواهد گرفت.
بسیاری از رای دهنده گان انتظار دارند که رهبری حزب اتحاد همبستگی و توسعه به پایان برسد، حزب که قبلا توسط حاکمان نظامی قبلی طرح ریزی شده بود و رهبری می شد.
پیچیدگی بیشتر در این واقعیت نهفته است که اگر یک نتیجه قاطع بدست نیاید، آیا احزاب محوری حاضر خواهند بود که نمایندگان شمار زیادی از اقلیت ها را پس از سالها محرومیت در پست های کلیدی حکومت تحمل کنند. این اقلیت های که توسط نخبگان کشور به حاشیه رانده شده بودند، اینک به مرکز قدرت نزدیکتر شده می روند، واکنش احزاب حاکم چگونه خواهد بود؟
